اینجا خانه ما| اولین قدم های زندگی در حرم امام رضا(ع)

بعضی ها که پدری مقداد بعد از تولد زهرا را می بینند، می گویند «دختر، این جوری دل بابا رو می بره.

مخصوصا بعد از دو تا پسر!» اما من فکر می کنم اینکه یک سالی ست مقداد باباتر از قبل شده است، - گروه زندگی: این، روایت جریان زندگی است.

زندگی، در خانه ما! زهرا بلند شد ایستاد.

یک، دو، .

پنج قدم برداشت و بعد تولوپ همان جا روی فرش فرود آمد.

- مقداد! مقداد! زهرا راه رفت! دیدی؟ سرش را از روی کتاب زیارات و ادعیه بالا می آورد.

- راه رفت؟ به سلامتی! همین را می گوید و دوباره سر در کتاب می کند تا بقیه زیارت امین الله را بخواند.

لجم می گیرد! - طفلی بچه م که شده بچه سوم! باباش ذوق نمی کنه براش! - عجبا! دعام که تموم بشه، ذوق هم می کنم.

الان زشته وسط صحبت با امام رضا! از حرفش خنده ام می گیرد.

به گنبد طلا نگاه می کنم.

مقداد جوری گفت وسط صحبت با امام رضا(ع) که انگار امام واقعا نشسته روبه رویش و دارند با هم اختلاط می کنند! اما اینکه به او گفتم کم ذوق کردی ، زبان حال خودم هم هست.

آدم سر بچه اولش، همه احساساتش خیلی شدید است.

از ترس ها و نگرانی هایش، تا کیف ها و لذت هایش.

هم زود دست و پایت را گم می کنی، هم فوران محبتت خیلی غلیظ است.

بچه های بعدی که می آیند، همه چیز در بستری از باتجربگی و آرامش اتفاق می افتد.